Off the beaten tracks!

Ik realiseer me dat dit wel eens mijn laatste verhaaltje hier zou kunnen zijn. De allerlaatste week is aangebroken en ik heb van de afgelopen paar dagen alweer genoeg stof om een heeeel lang verhaal te schrijven. Maar dat doe ik niet, wetende dat mensen bij het zien van een hele lap tekst op het internet toch ergens halverwege afhaken. Of er al niet eens aan beginnen. Toch nog even een update. Al is het maar om straks thuis mijn eigen belevenissen op schrift te hebben.

In mijn twee dagen in Taipei heb ik me prima vermaakt. De eerste dag lekker rustig aan wat de nabije omgeving bekeken en de tweede dag besloot ik het metronetwerk maar eens te trotseren. Een fantastisch netwerk. Af en toe moest ik echter ook de bus pakken en dat levert nog wel eens wat moeilijkheden op. Buschauffeurs worden erg nerveus wanneer je in het Engels begint te praten. Of ze doen net alsof ze je begrijpen en zetten je vervolgens op een totaal andere plek uit. Toeristen komen ze denk ik niet vaak tegen, die pakken meestal gewoon een taxi. Ik houd de taxi achter de hand voor noodgevallen. Als ik te lang moet wachten op een bus of wanneer ik hopeloos verdwaald ben. Dan is het toch fijn dat je voor een paar euro weer bij een metrostation wordt gebracht. Als de taxichauffeur je in ieder geval goed begrijpt...
Hoe dan ook, er is altijd wel iemand die een beetje Engels spreekt en gelukkig is iedereen hier verschrikkelijk behulpzaam.
Na een lange dag sightseeing sloot ik de dag gezellig af met mijn Canadese kamergenote. We zochten de festiviteiten rondom het lantaarnfestival(afsluiting Chinese Nieuwjaarsfeest) op en genoten van een kleurrijke nachtshow waarna ik probeerde wat slaap te pakken zodat ik fris en fruitig de reis naar het zuiden kon gaan maken.

Want in het zuiden is het mooi weer, dat geldt blijkbaar overal. Dus nam ik de metro, de trein, de metro en een taxi(een zware tas, dat is voor mij ook een noodgeval) en kwam ik bij mijn accomodatie aan in Kaohsiung. Daar waren ze dolblij met me, want ik was de allereerste Nederlander die hun hostel bezocht. Konden ze weer een nationaliteit op hun lijstje bijschrijven. Hier in Kaohsiung voel ik me toch wel een beetje een rariteit. Mensen stoten elkaar aan en kinderen kijken met grote ogen omhoog. Ik zet dus maar een grote zonnebril op en doe net alsof ik helemaal niets door heb. Gelukkig is het weer ook geschikt voor een zonnebril, want het is prachtig. Lekker warm ook, maar toch loopt iedereen hier met een dikke winterjas aan. Het is hier maar frisjes momenteel, vinden de locals.
Nadat ik de tempels hier weer gezien had ging ik vandaag op eiland-excursie. Voor 15 dollar(+/- 40 eurocent) kon ik de oversteek maken van Kaohsiung naar Cijin. Daar aangekomen huurde ik een fiets met Aziatische standaarden. Het moet een komisch gezicht zijn geweest... Al fietsend(op bergverzet, want de versnellingen deden het niet) langs de kustlijn was ik een klein beetje teleurgesteld. Geen mooie stranden, maar veelal industrie. Ik ben dan inmiddels ook wel een beetje verwend geworden qua strandervaringen, dus dat zal ook wel meegespeeld hebben.
Fietsen maakt hongerig zoals jullie weten, dus besloot ik mijn vervoermiddel tussen de scooters te parkeren. Waar bij ons scooters zijn voorbehouden voor 16-jarigen en een aantal 55+ers is dit hier het favoriete vervoermiddel. Je moet constant opletten of je niet overreden wordt, want die dingen komen overal. En je mag ze blijkbaar ook overal parkeren.
Ik dacht dat dat voor mijn fiets dus ook wel zou gelden en ging de eerste de beste eetgelegenheid binnen. Daar zag ik verschillende eetstalletjes en een grote eetzaal. Ik besloot maar wat vragend om me heen te gaan kijken, maar niemand leek me nog op te merken. Dus liep ik naar de man achter de betaalbalie(daar leek het op althans) en vroeg of hij me uit kon leggen hoe het werkte. Hij begon meteen te zweten en te gebaren. Nietbegrijpend stonden we elkaar een tijdje aan te gapen en zijn vrouwelijke collega wist er ook geen raad mee. Totdat ze besloot hulp te gaan roepen. Dit besloot ze meteen maar groots aan te pakken. Ze pakte een antieke microfoon waar ze wat door begon te praten en te roepen. Ik begreep dat dit een oproep was aan haar klanten. Haar aanpak had effect. Binnen no-time keek iedereen naar dezelfde richting. Daar sta je dan, middenin een restaurant met vijftig paar nieuwsgierige Taiwanese ogen op je gericht... En niemand die het aandurfde om een handje te helpen. Ongemakkelijk als het was besloot ik maar wat te glimlachen en vriendelijke blikken uit te wisselen. Toen kwam er uiteindelijk een aardige meneer mijn kant en hij legde me de gang van zaken keurig uit. Nadat ik een maaltijd had uitgezocht en via een infintief bonnensysteem ook had betaald kreeg ik vervolgens nog allerlei "interresante" bijgerechten. Die ik allemaal geprobeerd heb, behalve dan de soep met vissenogen. Dat was me iets te veel van het goede. Ik kreeg van de behulpzame meneer nog een tasje met locaal fruit mee en vervolgde mijn fietstocht. Een groepje jongeren zwaaide nog hevig ter afscheid en mijn dag kon niet meer stuk.

Morgen trek ik nog verder naar het zuiden. In Kenting heb ik een kamer geboekt en ga ik nog lekker drie dagen genieten van de zon en het strand! Gewoon, omdat het kan!
Daarna ga ik proberen Taipei weer te bereiken, waar ik me dan ga opmaken voor mijn terugvlucht. Als het goed is sta ik dan volgende week dinsdagochtend weer op Hollandse bodem!
Wie weet heb ik voor die tijd nog een keer inspiratie om iets te schrijven. Zo niet, dan spreek ik jullie weer in het koude Nederland!

Heel veel liefs,
Jan.