Like a bird!

Nu alweer een verhaaltje? Ja, dit moet ik even met jullie delen!

Na opnieuw een lange busrit kwam ik gisteren in het gezellige Taupo. De afstanden zijn hier dan wel niet zo groot als in Australie, maar nog steeds moet je hier heel wat uren in de bus doorbrengen om het land door te gaan.
Bij het hostel aangekomen wachtte mij een leuke verrassing. Ik had een bedje in een dormroom geboekt maar er was een foutje gemaakt waardoor ik een flinke upgrade kreeg. Ik kreeg mijn private room met een dubblebed + badkamer en tv! Dat voor de 24 dollar per nacht, je hoort mij niet klagen. Heerlijk om weer eventjes een eigen kamertje te hebben.

Taupo is de skydivestad van de wereld en na veel wikken en wegen had ik de knoop maar doorgehakt. Ik ging het doen, en dan ook maar meteen zo snel mogelijk. Om er maar voor te zorgen dat de zenuwen mij niet meer tegen gingen houden.
Vanochtend om tien uur zou het dan gebeuren, maar het weer zat niet echt mee. Nog maar een uurtje wachten en om om 11 uur kwam het verlossende telefoontje dat we(ik, samen met twee Zwitsers) werden opgepikt. Het papierwerk moest even gedaan worden en ik besloot dan ook maar meteen voor de hoogst mogelijke sprong te gaan: 15.000 ft. Van vijf kilometer hoogte dus. 1 minuut vrije val en daarna moest de parachute de rest van het werk doen. Ik werd voorgesteld aan mijn instructeur: Hans. Jawel, een Hollander, dat gaf meteen een vertrouwd gevoel. Je moet er toch niet aan denken met zo'n gekke Kiwi aan een parachute te moeten hangen.
En toen begon het lange wachten. De wolken zaten in de weg....
Pas om een uur of drie toen we op het punt stonden weer te vertrekken begon de lucht te klaren en moesten we ineens snel het vliegtuig in. Ik mocht er als eerste in. Dat betekende dus dat ik er als laatste ook weer uit mocht...
Ik zag 15 anderen voor me springe en toen kwam mijn moment. De open deur met die grote leegte voor je was even slikken, maar ik ging ervoor. Voordat ik het wist was het vliegtuig mijlenver weg en vlogen we door de lucht. Wat een fatastisch gevoel! Na een minuut ging de parachute open en mocht ik zelf even de parachute besturen. Het gekke is dat ik van het moment dat we in het vliegtuig stapten alleen maar heb genoten en geen moment gedacht aan wat er mis kon gaan. Ik weet nog goed dat ik in groep acht op schoolkamp iedereen de Brandaris op zag gaan en ik met juf Henny onderaan stond te wachten. Vijf jaar later durfde ik de beklimming van de eiffeltoren in Parijs niet te maken en vandaag ben ik gewoon van 5 kilometer hoogte uit een vliegtuigje gesprongen! Hoe gaaf is dat!?

Tot snel en heel veel liefs,
Jan.