life on a farm

De koeien zijn gemolken, de kalfjes gevoerd en het gazon rondom de boerderij ligt er weer fantastisch bij; even tijd om te relaxen en een verhaaltje te typen.

Vrijdag ben ik vertrokken uit Hervey Bay, waar ik afscheid moest nemen van mijn Duitse vriendinnetjes, die ik bij het gemis van mijn echte zussen had omgedoopt tot surrogaatzusjes. Natuurlijk konden ze niet tippen aan Maria, Elske en Ryanne. Maar je moet toch wat.
Vanuit Hervey Bay nam ik de public bus naar Maryborough, waar ik een “coach” had geboekt naar Monto. Omdat deze bus maar 1 keer per week gaat besloot ik mooi op tijd te vertrekken. In Maryborough aangekomen waande ik mezelf even in een slechte westernmovie. Het transitcentre waar de busschauffeur me heenstuurde zag er nogal verlaten uit(het was een oud treinstation) en ik kon me niet voorstellen dat ik hier zou worden opgepikt door een andere bus. Toen ik eindelijk ergens een verstopt loket had gevonden was ik gerustgesteld. De vriendelijke mevrouw, die duidelijk blij was dat ze eens een klant zag, verzekerde me dat mijn bus me echt hier op kwam halen: “no worries, darling”. Ik besloot om eerst nog eventjes door Maryborough heen te lopen, en kwam er al gauw achter dat ik nu al de backpackersarea had verlaten. De nieuwsgierige blikken en geinteresseerde locals verraadden dat hier maar weinig reizigers naartoe trekken.
Toen ik terugliep naar het busstation hadden inmiddels al een aantal andere mensen zich verzameld en raakte ik in gesprek met twee dames op leeftijd die stonden te wachten op de greyhoundbus naar Brisbane. Ze waarschuwden me voor de kou die me stond te wachten: Het kon s’ nachts nog weleens afkoelen tot een graad of 5 in Monto, een winterjas zou geen overbodige luxe zijn.
En toen verscheen mijn bus(je) waarin ik samen met de ruige maar vriendelijke chauffeur, een oude cowboy met zijn Thaise vrouwtje en een onverstaanbare oudere dame op weg ging naar het onbekende.
Na een fantastische busrit van vijf uurtjes over de rustige Australische wegen en door kleine dorpjes arriveerde ik in het lieflijke Monto, waar Vanessa met twee kinderen Brooke(9) en Rhys(6) me stonden op te wachten. Thuis was Craig nog aan het werk en zat Dylan(7) achter de TV. Een hele leuke familie, waar ik met open armen ben ontvangen.
Twee dagen later ben ik al helemaal ingewerkt op de boerderij, die in een fantastische omgeving ligt. Zo lig je dagenlang aan het strand en zo scheur je een paar dagen later in een oude pickuptruck door het land om de koeien te verplaatsen. Er is hier genoeg te doen, ik prober me zo nuttig mogelijk te maken, en vind het fantastisch om lekker buiten met de dieren bezig te zijn.
Zometeen gaan we eventjes naar een meer bij een grote dam, waar we gaan zwemmen met de kinderen. Daarna is het ook weer bijna “melkerstiid”.

Enige foto’s zullen binnenkort hopelijk volgen, de internetverbinding is hier niet al te fantastisch, ik ben al heel blij dat dit verhaaltje erdoorheen is gekomen.

Nou, tot over een tijdje!

Heel veel liefs,
Jan.