Slangenperikelen en ander nieuws

Dag lief thuisfront,

Precies twee maanden geleden vloog ik naar de andere kant van de wereld. De tijd lijkt voorbij te vliegen, en er is nog zoveel te doen en te zien hier. Weer even een korte update vanuit OZ.

Afgelopen weken heb ik me erg goed vermaakt in het bruisende Monto(Oudehaske is er niets bij), waar ik kennis maakte met de Australische wildlife. De eerste kangoeroe werd gespot en ik ontmoette ook emoes en allerlei kleine soorten reptielen en tropische vogels. De krokodillen en Koala’s ga ik hier niet tegenkomen, maar er was nog een andere diersoort die mijn interesse wekte: De slang…
Bij aankomst bij de family Radel werd ik direct gewaarschuwd voor twee van de meest dodelijke slangensoorten ter wereld: de brown- en de blacksnake. Deze schijnen hier nogal veel voor te komen, en bij een beet moet ik zorgen dat ik binnen twee uren in het ziekenhuis ben. Lief van de familie dat ze een beetje goed op me passen, maar zo’n vaart zal het toch niet lopen, dacht ik bij mezelf. Wat research op het internet leerde mij dat sinds 1980 “slechts” 42 mensen in Australie zijn overleden door een slangenbeet, dus het zal vast een beetje meevallen.
Toen ik een paar dagen later een spelletje speelde met de kinderen op de WII(Bij gebrek aan een fiets, fatsoenlijke wegen en weer waarbij je niet levend verbrandt tijdens het hardlopen heb ik me nu op een nieuwe sport gestort:Bowlen!) kwam mijn host binnnestormen. Ze was op het land het elektrische hek aan het verzetten toen ze bijna op een black snake stapte en kwam terug om haar geweer te halen. Ik wilde de kans om een slang in het wild te zien natuurlijk niet missen en ging met haar mee om haar te helpen met het hek. Terwijl ik de paaltjes verzette, volgde Vanessa mij met haar geweer in de aanslag. De slang liet zich natuurlijk niet meer zien…
Twee dagen later besloot ik om een flinke bushwalk naar castle mountain te maken(zie foto’s) Ik had mijn rugzakje met flink wat water en eten al gereed en dacht er helemaal klaar voor te zijn. Voor vertrek kwam Vanessa echter aanzetten met een spoedcursus "eerste hulp bij slangenbeten" en wat verband en een soort alarmtelefoon. Dit gebied stond bekend om de grote slangepopulatie, dus de voorzorgsmaatregelen waren niet zomaar werd me verzekerd. Het idee dat ik in mijn eentje een bergtocht ging maken ver buiten de bewoonde wereld maakte mij er niet helemaal gerust op. Gelukkig wist kleine Brooke me nog een hart onder de riem te steken. Vlak voor vetrek meldde ze doodleuk: “Gemma’s cousin once did the walk to castle mountain. She got bitten bij a redback spider up there”. “Oh, really? What happened next?” vroeg ik. “Well, I don’t know. But she didn’t die…..” “Oh, you will survive that, but it will definitely put you in hospital.” Aldus Vanessa.
Nog iets om een beetje op te letten dus…
Al dit soort verhalen zorgden ervoor dat ik maar goed oplette waar ik liep. Overal leek iets te ritselen, maar op wat mosquito- en mierenbeten na kwam ik ongeschonden op de top van castle mountain waar mijn pittige tochtje werd beloond met een fatastisch uitzicht. Ik was blij met de goede afloop, maar ergens was ik toch ook een beetje teleurgesteld dat ik nog steeds geen slang in het wild was tegengekomen.
Deze wens werd een paar dagen later al snel ingewilligd toen ik op bloedhete dag(slangen zijn koudbloedige dieren) iets hoorde ritselen terwijl ik op het land de koeien van wat hooi voorzag. En jawel, op een afstandje van een meter of twee glibberde een king brown snake langs. Hij(of zij natuurlijk) keek me recht in mijn ogen aan en maakte zich vervolgens snel uit de voeten.

Het werk op de boerderij is erg leuk en het nationale park waar ik alle wandelroutes bijna heb afgewerkt is prachtig. Daarnaast vermaak ik me prima met de familie. Met de kinderen kan ik het erg goed vinden, hoewel het toch ook wel lekker is dat ze nu weer naar school zijn:-). Vanmiddag krijg ik een schietles op de plaatselijke pistolclub en er wordt voor volgende week een paardrijles voor me geregeld.
Half October zal ik dan na een ruime drie weken in Monto terugkeren naar de kust. Iets boven Mackay zal ik bij een family neerstrijken om te genieten van de Whitsundays coast! Aldaar zal ik jullie snel weer op de hoogte brengen van de ontwikkelingen down under!

Bedankt weer voor het lezen!

Liefs,
Jan.

P.S: Bedankt voor al jullie leuke reacties, erg leuk om te lezen allemaal!