Op zoek naar de zon

Na wekenlang van plek naar plek te zijn getrokken vond ik het tijd geworden om weer een paar weekjes te settelen. En omdat het regenseizoen in het Noorden nu toch echt een beetje op gang begint te komen besloot ik terug te gaan naar het zonnige zuiden. Ik ben hier immers naar toe gegaan om bruin te worden, voor regen had ik ook lekker in Oudehaske kunnen blijven. Daar komt nog bij dat ik begin January een vlucht naar Nieuw-zeeland moet pakken vanuit Brisbane, dus is het handig om alvast die kant wat op te gaan. Dus leek het me een goed plan om nog een paar weekjes in het mooie, relaxte Hervey Bay te spenderen. Bij backpackershostel "The woolshed" was ik van harte welkom om weer terug te komen, kerstmis daar te vieren en ik kan er ook weer wat aan het werk.
Nu was het dus zaak om de kleine 1400 km zo goedkoop mogelijk af te leggen. De vluchtprijzen waren niet al te gunstig. Een busreis van 24 uren zag ik niet echt zitten omdat de beenruimte niet echt om over naar huis te schrijven is. Ze houden hier niet echt rekening met die lange Hollanders. Ik begin trouwens aardig moe te worden van die opmerkingen over mijn lichaamslengte: "Oow, you are so tall, you must be Dutch", "You must be a basketbalplayer!" of: "How come you are so tall? What do you guys eat up there?". En dan heb ik het nog niet eens over alle aziatische backpackers hier die proberen om al springend mijn hoofd aan te raken of met me op de foto willen. Goed, geen vliegtuig, geen bus en een treinreis was ook een vrij dure en tijdrovende operatie. Zo zag ik op internet een advertentie van twee jongens die nog wel een plekje in hun auto over hadden. Patrick and Lucas stond er onder. Patrick und Lucas(dat kon ook niet anders) bleken vriendelijke jongens te zijn die me met alle liefde maandagochtend uit Cairns wilden ophalen, dus moest ik op zondag al afscheid nemen van de "sinterklaasfamilie" in Malanda. Een erg mooie en gezellige tijd gehad, en ze hebben me de mooiste plekjes van de Tablelands laten zien, waar ik ze erg dankbaar voor ben. Aangekomen in Cairns zocht ik mijn oude hostel weer op waar ik deze keer een dormroom met drie bedden uitzocht. Toen ik mijn kamer binnenkwam moest ik tussen alle rotzooi proberen mijn bed te vinden. Eenmaal geinstalleerd kwamen mijn nieuwe kamergenoten binnen. De verbazing over de hoeveelheid spullen werd al snel uit de weg geruimd toen ik ontdekte dat ik drie kamergenoten had in twee bedden die tegen elkaar aangeschoven waren. Daar wilde ik natuurlijk het fijne van weten. Het bleken een Franse broer en zus te zijn plus het vriendje van de zus. Broer en zus waren hun gap-year samen nog maar twee dagen begonnen toen zuslief haar liefde van het leven- Philippe - tegenkwam, die ook precies twee dagen geleden was geland op de dag van de ontmoeting. Het was natuurlijk liefde op het eerste gezicht en de twee besloten elkaar niet meer uit het oog te verliezen. Blijkbaar hebben de Fransen patent op dit soort verhalen, getuige de vele gepassioneerde lovestory's die ik heb moeten aanhoren van dit volkje. Nu, dik 11 maanden later was het drietal nog steeds samen op pad en het avontuur down under dus bijna op z'n einde. Voor de laatste dagen hadden ze daarom met z'n drieen maar twee bedden geboekt, zodat ze 's avonds nog wel flink konden stappen. Slapen kan altijd nog. Mijn medeleven en diepe respect ging natuurlijk uit naar die arme broer, die het bijna een heel jaar lange heeft weten uit te houden als het vijfde wiel aan de wagen. Ik weet niet wat hem de kracht heeft gegeven om zo lang bij het stel te blijven, maar misschien moest 'ie van zijn moeder wel zijn zusje in de gaten houden. Hoe dan ook, ik had ernstig met de arme jongen te doen. Ik kon het geklef van de twee nog geen half uur volhouden. Volgende week gingen ze dan terug naar Frankrijk, waar het stel van plan is meteen te gaan samenwonen. In parijs natuurlijk. Niet voor niets de stad van de liefde. En dan is broer eindelijk weer een vrij man.
Na een gezellige avond in het hostel met mijn nieuwe vrienden uit Hongkong(zo gaat dat hier) besloot ik op bed te gaan en kreeg ik nog net een stukje mee van de mierzoete Franse film op mijn kamer. De volgende ochtend maakte ik kennis met mijn Duitse chauffeurs en mijn medepassagiers. Die verrassend genoeg ook Duits waren. De voertaal was dus weer eens Duits. Na vier maanden Australie denk ik dat mijn Duits bijna even goed is geworden als mijn Engels. Mooi meegenomen. Terwijl jullie allemaal de pakjes van sinterklaas aan het uitpakken waren kon onze roadtrip beginnen.
Natuurlijk kwamen eenmaal onderweg naar het zuiden alle reisverhalen op tafel. Zo waren de jongens wekenlang in de outback gebleven omdat hun auto stuk was gegaan nadat ze een kangaroo hadden aangereden. En ons Duitse meisje was een Duitse vrouw geworden nadat ze onder het mom van "farmexperience" eigenhandig met een zakmes 20 stieren moest castreren. Ik zal jullie de beelden die ze daarbij toonde besparen. Zo praatten en reden we twee en een halve dag langs de eastcoast naar beneden. Toen ik vroeg wat eigenlijk de plannen voor het overnachten waren bleek dat we gingen kamperen. Want dat schijnen echte backpackers te doen, kamperen. Alleen was het nogal vies weer en het is eigenlijk geheel tegen mijn principes om een tentje op te zetten in de stromende regen. Maar goed, ik was niet echt in de positie om eisen te stellen aangezien de jongens zo aardig waren om mij een lift naar Hervey Bay te geven. Dus lag ik de afgelopen twee nachten tussen een paar snurkende Duitsers in een veel te klein tentje in de spoelende regen, ergens op een kampeerterreintje met enkel en alleen en toilet. Vanochtend kwam ik dan stinkend en wel in Hervey Bay aan, waar ik met open armen werd ontvangen door de hosteleigenaren en ik kennis maakte met mijn Britse huisgenootjes in ons gave vakantiehuisje. De duitsers zouden "geil" (waarbij die "g" een beetje op een "k" lijkt; voor de duidelijkheid) vakantiehuisje zeggen, aangezien alles wat mooi, leuk, aardig, gaaf, te gek of fantastisch in het Duits gewoon "geil" is. Of als het echt helemaal fantastisch is: "supergeil". Zo moeilijk is het dus niet, die Duitse taal.
Ik kon na twee dagen eindelijk een douche nemen en kreeg de auto te leen om boodschappen te doen. Die ik dan voor het gemak maar bij de Aldi heb gedaan. En zo ben ik dus weer terug op m'n oude plekje waar de zon echter verwenen is en het al de hele dag regent(wat me dan weer wel een vrije dag bezorgt). Morgen maar weer een beetje de tuinman uithangen en ik heb er nog een functie als chauffeur bijgekregen om de toeristen van bus naar hostel te brengen. Binnenkort komen mijn Duitse reisgenoten me nog een keer opzoeken en ook mijn vrienden uit Hongkong komen langs voor een tripje naar Fraser Island. Ondertussen ga ik hier weer lekker van het strand en(hopelijk snel) de zon genieten!

Tot snel en heel veel liefs,
Jan.