De inbreker!?

Happy Newyear! Ik wens jullie alle goeds voor het volgende jaar. Geniet ervan, want als we de maja's mogen geloven kon het wel eens je laatste zijn!

Hier zit de eerste halve dag van 2012 er alweer op en jullie liggen hopelijk nog lekker te slapen. In the woolshed is het puinruimen begonnen. Klaas heeft de laatste afwas er doorheen gejast. De Duitsers liggen nog uitgeteld op de bank, in bed en op de veranda. Marieke heeft het alweer heel druk met het werken aan haar kleurtje(ze wil zo mogelijk nog bruiner worden!). Van de overige vier gasten in het hostel is nog geen spoor te bekennen... En ik, ik zit alweer een verhaaltje te typen, omdat jullie natuurlijk weer met smart zitten te wachten op een update vanuit Down Under!

Niet dat er veel te updaten is aangezien ik zoals beloofd de afgelopen tijd helemaal niets gedaan heb. En dat is heerlijk. En ik had ook nog eens goed gezelschap bij het nietsdoen. Klaas besloot om zijn geliefde Airlie Beach te verlaten omdat 'ie toch niet kerst en nieuwjaar zonder mij kon vieren. Dat is natuurlijk een aderlating voor Airlie maar een blessing voor mij en de rest in Hervey. En zoals we van Klaas gewend zijn besloot hij op luidieke wijze mijn Australische "thuis" te betreden.....
Twee dagen voor kerst ging ik maar eens informeren wanneer hij precies zou komen. Ik kreeg een keurig SMS'je dat de reisplanning was dat hij samen met "onze" Brabantse Marieke de volgende dag om een uur of vier zou arriveren. Gaf mij nog even de tijd om iedereen een beetje op zijn komst voor te bereiden.

Een week eerder werden we in het anders zo rustige Hervey bay ineens opgeschrikt door een inbreker. Ik begreep niet echt waarom de beste man naar een hostel toog vol met arme backpackers die iedere verdiende Dollar direct investeren in alcohol en kostbare tripjes naar Fraser Island. Terwijl een halve kilometer verderop heel gepensioneerd Australie bovenop hun zuurverdiende centjes zit te bridgen. Maar goed, ik ben natuurlijk geen autoriteit op dit gebied. Feit is dat de inbreker via een raampje een volle dormroom probeerde binnen te dringen. Wat leidde tot gillende Scandinavische meisjes. En dat leidde dan weer tot een optreden van mijn kamergenootjes - twee stoere Britse rugbyplayers - die natuurlijk meteen hun kans schoon zagen om als redders in nood de blonde Zweedse meisjes op hun gemak te stellen. Helaas was de vogel gevlogen en de volgende ochtend kwam de politie verklaringen afnemen. Dit zorgde natuurlijk voor nog meer ophef en het incident was het gesprek van de dag. Iedereen was daarnaast ook een beetje extra op zijn hoede, de crimineel is immers nog steeds op vrije voeten...

Een paar dagen later waren de stoere Britten vertrokken en kwamen er twee lieve Duitse meisjes voor in de plaats. Toen bereikte ons het bericht dat de inbreker ook zijn geluk had beproefd bij het hostel aan de overkant, wat ons er niet helemaal gerust op maakte. Elk verdacht geluidje deed ons een beetje opschrikken en ik kreeg dan ook bijna een hartverzakking toen er om drie uur 's nachts iemand op ons raam stond te beuken. Ik meende ook nog iemand "Jantsje!" te horen roepen. Half slapend, half wakker besloot ik wat beter te luisteren en toen herkende ik ineens de stem. Klaas en Marieke hadden in al hun wijsheid toch maar besloten om in een ruk door te rijden. Waardoor ze naar eigen zeggen "ietsje" eerder waren aangekomen. Normaal gesproken ben ik niet de meest geschikte persoon om 's ochtends vroeg een praatje mee te maken, laat staan midden in de nacht. Maar ik was te blij om mijn vrienden weer te zien en dus hebben we maar gezellig een bakje thee gedronken waarna Klaas en Marieke nog wat slaap hebben geprobeerd te pakken in de Ford Falcon. De hosteleigenaar Brent keek een beetje raar op toen er een auto voor de receptie stond geparkeerd met twee slapende backpackers, maar herkende onze Klaas al snel. En was toen ineens niet meer zo verrast.

Nu een dikke week later hebben we hier alle feestdagen achter de rug. Vorig jaar rond deze tijd riep ik iedere keer dat ik met kerst en oud en nieuw lekker op het strand zou liggen, en het was toch wel een heel mooi moment toen ik gisteren onder de palmbomen in het zand 2012 mocht inluiden. Terwijl heel backpackend Australie naar Sydney toog voor de feestdagen zat ik met een klein groepje fantastische mensen in het rustige Hervey Bay. Ik heb op en top genoten.

De tijd gaat nu ineens heel erg snel, over dik zeven weken staan we alweer op Hollandse bodem. Aan de ene kant heb ik heel veel zin om weer naar huis te gaan en iedereen weer te zien. Aan de andere kant betekent dat ook dat het einde van deze fantastische reis al echt in zicht is...
Eind deze week zal ik samen met Klaas en Marieke richting Brisbane rijden. Vandaar vertrek ik in mijn eentje op 8 january naar Nieuw-Zeeland waar ik een kleine drie weekjes heb om de mooiste plekken ter wereld te bezoeken! Uiteraard breng ik jullie vanuit daar weer snel op de hoogte!

Tot snel en heel veel liefs,

Jan.