Vliegveldstress

Mijn eerste dagen in Nieuw-Zeeland zitten er alweer op en mijn trip hier naartoe kan nu al niet meer stuk. Iedereen had me er al van verzekerd dat dit echt een prachtig land is, en daarmee is niets teveel gezegd.

Mijn vlucht van Brisbane naar Auckland verliep prima. Waar vliegen eerst nog spannend was begint het nu al een beetje gewoon te worden. In het fantastische toestel van China Airlines maakte ik meteen al geen vrienden met de mevrouw voor me. Ik vroeg haar zo vriendelijk mogelijk of ze misschien haar stoel terug naar voren weilde doen. Er was al geen beenruimte voordat ze besloot haar stoel naar achteren te gooien en lekker te gaan liggen, ik vond het dus een vrij redelijk verzoek. Daar dacht zij iets anders over. Nu moest ze drie hele uren rechtop zitten en dan kon ze toch echt niet slapen!. Ik had niet echt medelijden, het was haar middagdutje of mijn knieschijven. Uiteindelijk ging ze al zuchtend en steunend over stag, me af en toe nog wat dodelijk blikken toewerpend. Ik glichlachte maar vriendelijk terug. Gelukkig vond mijn buurvrouw me wel aardig. Ze vertelde honderduit over van alles en nog wat in haar gebrekkige Engels met Taiwanese accent. Ik begreep er niet veel van, maar zij had het in ieder geval reuze naar de zin.

In Auckland aangekomen was ik een beetje van slag door het tijdsverschil. Begrijp het nog steeds niet helemaal, maar ben in het vliegtuig ergens zomaar een uurtje kwijtgeraakt.. Ik vertrok namelijk om 12.30, moest kleine 3 uren vliegen + drie uren tijdsverschil = 18.30. Het was echter 19.30 in Auckland toen ik op de klok keek op het vliegveld. Goed, als ik op de terugweg dat uurtje maar weer terug krijg dan!
Eenmaal buiten trok ik direct een trui aan, 16 graden!

De volgende ochtend moest ik 'sochtends vroeg naar Queenstown vliegen. Ik had dus maar een hostel geboekt bij het vliegveld en de eigenaar zou me vroeg wegbrengen, aangezien ik voor 6.30 moest inchecken. Na drie roerige nachten in een partyhostel in Brisbane viel ik 's avonds al snel in slaap. De volgende ochtend stond er plots een grote blonde kerel naast mijn bed: "Hey, Jaaan(een korte "a" is hier lastig), shouldn't you supposed to get up??" Half slapend keek ik op de klok: 6.20. Verslapen! Nog tien minuten om op het vliegveld te komen. De stress sloeg toe. Nooit geweten dat je in slechts vijf minuten startklaar kunt zijn. De hostelmeneer scheurde me richting het vliegveld waar ik al rennend, vliegend en smijtend mijn tas ingecheked en al op de bagageband kreeg. Nog snel door de security-check(waar natuurlijk een flinke rij stond)en richting de gate. "Mr.Woudstra, please hurry to gate 33, you're delaying the flight!", klonk het door het omroepsysteem....
Na, oke, zover is het niet gekomen. Ik was gewoon netjes op tijd. Het boarden was net begonnen.

De vlucht naar Queenstown was fantastisch, over de prachtige sneeuwtoppen van de Nieuw-Zeelandse alpen. Queenstown zelf is betoverend, omringd door het Wakatipu-lake en de vele bergen. Ik ging daarom de volgende dag meteen maar de heuvels in om het meer vanaf een afstandje te gaan bekijken. Tussen de die-hard trampers met hun degelijke wandelschoenen en drie-delige afritsbroeken(waarom zijn die dingen in hemelsnaam altijd grijs-groenig!?) lukte het me de hoogste berg hier op te komen en ik besloot ook maar te voet af te dalen. In Nederland zou zo'n track waarschijnlijk volhangen met waarschuwingen voor alle losse stenen en gevaarlijke ravijnen, hier lijkt niemand daar echt wakker van te liggen. Ik had eigenlijk nog voor de saaiste optie gekozen, aangezien de meeste mensen op een crossbike, aan een tuigje en een koord of met een elastiek naar beneden gingen. Zelf was ik van plan om een skydive te doen, maar de verhalen van andere backpackers over hoe verschrikkelijk eng het is("But you have to do it!")) brengen me ernstig aan het twijfelen. Ik heb gelukkig nog ruim twee weken om te bedenken of ik in thrillseeking New-Zeeland wel de moed heb om met een parachute uit een vliegtuig te springen...
Vooralsnog heb ik het de afgelopen dagen maar bij wandelen, hardlopen en kayakken gehouden.

Morgenochtend staat me een acht uur durende busrit richting Franz Josef te wachten waar ik de iceglaciers ga bekijken. Ik heb voor het gemak maar een hostel met hottub en sauna geboekt!

Tot over nog maar zes weken in Nederland en tot snel op deze weblog!

Heel veel liefs,
Jan.